We zitten in de studio van componist, gitarist en fotograaf Carlos Anderson, geboren in Mexico en getogen in Mexico City, maar ook in Brazilië. Zoals zijn volledige naam doet vermoeden is Carlos het product van verschillende nationaliteiten en culturen; een Mexicaanse vader, een Braziliaanse moeder, Italiaanse, Franse en Zweedse groot- en voorouders.

Violão

Op jonge leeftijd stuurde zijn moeder hem naar een muziekschool om ‘violão’-lessen te volgen. Geheel in de veronderstelling dat hij viool zou gaanspelen, was zijn verrassing groot toen bleek, dat een violão in Brazilië een akoestische gitaar is. Het instrument was veel te groot voor hem, maar hij trof het met een inspirerende en motiverende docent. Uiteindelijk bracht de gitaar hem veel; talloze optredens in cafés en kleinere podia, een afgeronde conservatorium studie (klassiek) en een baan als docent aan datzelfde conservatorium. Al vrij snel lonkte een masterstudie in Europa. Het Rotterdams Conservatorium (Codarts) kwam het beste uit de verf, vooral omdat de voertaal daar Engels was. Door een opspelende handblessure adviseerde zijn docent op over te stappen naar de studie Compositie, die hij met succes, maar met de nodige strijd, afrondde.

ADHD en HSP

Wie luistert naar de muziek van Anderson merkt al snel een meerlagigheid op. De schijnbaar traditionele ritmes en melodieën zijn doorspekt met muzikale bokkesprongen, beeldende verwijzingen en sluwe grappigheden. Het is alsof de componist steeds afdwaalt van de hoofdzaak, maar zichzelf met muzikale oplossingen weer tot de orde roept. Op mijn vraag of een en ander is ingegeven door ADHD en/of hoog sensitiviteit werd voorzichtig geknikt en luid gelachen. “Alles is bruikbaar in muziek en ieder genre is een bron; ik wil alles gebruiken”. Dit gegeven levert een vorm van chaos op, die alleen te temmen is door compositie. “Componeren is een soort ordelijk maken van chaos”. Andere composities zijn meer te plaatsen onder ‘landscape musical compositions’. Sfeer, omgeving, geur, en geluiden proberen te vangen in muziek. De compositie is dan de auditieve verbeelding van waarnemingen. Op 17 augustus brengt het ensemble ‘Nocif’ dit ten uitvoer. Het concert van Nocif, waar Anderson zelf de gitaren bespeelt, heeft als veelzeggend thema: ‘Realismo Trágico: Mexican Desert Soundscapes’.

De avond ervoor, op 16 augustus, zullen meer de in het cumbia- en andere latinritmes gekaderde composities ten gehore worden gebracht door Lo Poloko. Alle composities zijn van de hand van Carlos, die ook hier weer, de schijnbare chaos met de gitaar in de hand, ombuigt naar een sfeervol en soms feestelijk concert.

Bekijk hier de NPO docu over Lo Poloko.